Anđelija Lazarević

Anđelija Lazarević je rođena 1885. godine u Beogradu, u uglednoj porodici: otac joj je bio poznati srpski lekar i književnik Laza Lazarević, a majka Poleksija, kćerka Nikole Hristića. Anđelija je od oca nasledila dar za pisanje, ali i krhko zdravlje. Dobro je vladala i slikarskim zanatom za koji se najpre školovala, da bi se kasnije oglasila i kao književnica. Usled bolesti, često je prekidala školovanje. Osnovnu školu je završila tako što je učila kod kuće, a ispite polagala u školi. Od 1908. do 1911. godine, najpre kao vanredna, zatim i kao redovna učenica, pohađala je slikarsku školu Riste i Bete Vukanović koju je završila sa odličnim ocenama. Privatno je pohađala časove iz književnosti i jezika: znala je dobro francuski i nemački, a učila je još i engleski, italijanksi i ruski jezik. Malu maturu niže gimnazije položila je 1910. da bi naredne godine bila postavljena za učiteljicu slikanja u Prvoj ženskoj gimnaziji u Beogradu.

Prvi svetski rat zatiče je u Minhenu gde je otišla radi usavršavanja u slikarstvu. Vraća se u Srbiju i prvu ratnu godinu provodi sa majkom u Prokuplju gde je radila kao bolničarka. Kada je od okupatorskih vlasti dobila dozvolu, vratila se u Beograd da drži privatne kurseve slikanja. U rodnom gradu zatekao je nemili prizor: za vreme njihovog izbeglištva, u kući Lazarevića boravio je neki austrijski oficir koji je, bežeći, odneo vredne francuske i nemačke knjige, a Anđelijine slike je isekao iz ramova. Da bi pomogla porodici da pregura mučne ratne godine, Anđelija Lazarević zajedno sa slikarkom Natalijom Cvetković boji ćupove, „katranjače”, u srpske nacionalne boje. Ovaj svež, intimni gest mladih umetnica posebno će pohvaliti Miloš Crnjanski u tekstu „Jedna mala renesansa” objavljenom 1919. godine u Demokratiji: „... Anđelija Lazarević i Natalija Cvetković prenele su šare naših ćilimova na ćupe. Ideja treba da se čuje, treba da se vidi. Ona je sveža, intimna, ženska.”

Po završetku rata, radi novog usavršavanja u slikarstvu, odlazi u Pariz 1920. godine odakle će se vratiti teško bolesna, sa crtežima pariskih mostova i starih ulica izrađenih perom. Na lečenjima boravi u Beču, Sloveniji, na Hvaru i u Splitu gde je dobila mesto nastavnice u srednjoj školi 1924. godine. Umire u Beogradu dve godine kasnije u 41. godini života u sanatorijumu Vračar. Sahranjena je na Novom groblju u Beogradu, u porodičnoj grobnici, pored oca.